ÖRTÜ

Pandemi günlerinde kaybettiğim bir  yakınımın yasını tutmak için o dönem İstanbul sınırları içerisinde kaçabileceğim en uzak yer olan anneannem ve dedemin Silivri’deki yazlık evine gittim.

 

Örtü, bu evde anneannemin hayattayken  yaptığı dantelleri bulmam ile başladı.

 

Covid-19 ile birlikte hayatlarımız değişti. Evinlerinde olabilme  lüksüne sahip olanlar için, ev en güvenlikli alan oldu. Hepimiz hastalıktan kaybedilenlerin yasını tutmaya başladık. 

Ama öte yandan bu izolasyon ile birlikte kadına yönelik ev içi şiddet de fazlasıyla arttı. Evin güvenli olmaktan çıktığı zamanlar oldu. 

Ben de bu şiddet haberlerini toplamaya başladım.

 

Aslında her gün karşımıza çıkan ve görmeye çok alıştığımız hatta bir süre sonra bakıp da görmediğimiz, hepimizin kişisel hayatlarının içine de sızan şiddet ve cinsiyetçilik içeren haberlerden yola çıktım.

 

Narin  bir malzeme olan aydınger kağıdı, çuvaldız ile delerek ve kazıyarak dantellerin boşluklarından ve gazete haberlerinden kendi örtümü yarattım.

Dantel dekoratif olması dışında çok ciddi bir emeğin ve sabrın ürünü bir malzeme. Narin ama bir o kadar da dayanıklı.

Bazen armağan olarak verilen, ya da miras olarak kalan veya çeyizin bir parçası; kuşaklar arası devredilen ev içi bir yapıt.

 

Gündelik hayatın içerisinde zaman ile gerçekleşiyor, tıpkı Örtü’nün gerçekteştiği gibi.